«سیاهنمایی»، اتهام تکراری و نخ نمای نظام به مخالفان

تقریبا روزی نیست که سران، کارگزاران و رسانه های «نظام»، مخالفین و منتقدین رو به «سیاه نمایی» کردن متهم نکنند.

از نظر سران نظام، و کارگزارن ریز و درشتش، مهم نیست که مردم ایران روزانه با چه مشکلاتی دست و پنجه نرم میکنند. چیزی که برای اونها مهمه، اینه که مردم و رسانه ها، از مشکلات حرفی نزنند.

ساعتها بی آبی، بی برقی، قطعی اینترنت، آلودگی هوا، خشک شدن رودخانه ها و دریاچه ها، فرونشست زمین، تورم و گرانی کمرشکن، اختناق سیاسی، بیکاری، افسردگی، اعتیاد فراگیر .. اینها مشکلاتی هست که در حال حاضر گریبانگیر جامعه ایران شده، ولی حکومت نمیخواد صدای هیچ اعتراضی رو بشنوه.

البته، حکومت جمهوری اسلامی، اگر دستش برسه و بتونه، شخص یا روزنامه نگار معترض رو بازداشت و زندانی و از این طریق ساکت میکنه، و یا در خیابان ها، مردم معترض رو به قتل میرسونه. اما در مواردی هم، ساکت کردن صدای اعتراض براش سخت یا نشدنی ه.

مثلا حکومت سعی میکنه با فیلتر کردن اینترنت و فرستادن پارازیت روی ماهواره ها، اجازه نده مشکلات مردم توسط رسانه های برون مرزی یا در شبکه های اجتماعی که تحت کنترلش نیستند، مطرح بشن ولی تجربه نشون داده، با وجودی که با این کارش، هزینه به مخالفین و مردم تحمیل میکنه، ولی باز هم به هدفش نمیرسه.

در نتیجه رسانه های حکومتی مثل کیهان و صدا و سیما، و یا امامان جمعه، دایما از تریبون هاشون میخوان که مردم و رسانه ها، «سیاه نمایی» نکنند.

نمیدونم چطوری باید به این حکومت ما قبل تاریخ، گفت که این کارشون آب در هاون کوبیدن ه. چون مردم واقعیت های تلخ رو، به طور روزمره، به چشم خود میبینند و با پوست و گوشت و خون، احساس میکنند.

ضمن اینکه، اگر بنا بر این باشه که هر کسی یا هر گروهی، موقعی که بهش اعتراض میشه، در دفاع از خود بگه «سیاه نمایی» نکنید، خب این کار خیلی ساده است و بقیه هم میتونند انجام بدن.

مثلا ما مردم میتونیم به این حکومت بگیم که اون هست که داره، دایم سیاه نمایی میکنه.