شارلاتانیزم آخوندی: ادعای مضحک «مظلوم» و «قربانی بودن» حکومت جمهوری اسلامی 💩
رژیم جمهوری اسلامی، علی رغم اینکه مرتبا در حال ایجاد فتنه و مزاحمت برای کشورهای دیگه است، اما در عین حال دایما هم نقش یک قربانی رو بازی میکنه و خودش رو مظلوم جلوه میده. میگه که دارن بهش زور میگن. میگه که حقشه که انرژی هسته ای داشته باشه ولی کشورهای دیگه قلدری میکنن و بهش اجازه نمیدن!
 |
| خامنه ای در حال گریه زاری |
درود بر شما 🌹
جمهوری اسلامی به فاصله کوتاهی بعد از روی کار آمدنش شروع کرد به انجام تحقیقات مخفیانه بر روی توسعه فناوری هسته‌ای با تمرکز بر غنی‌سازی اورانیوم و فناوری حساس هسته‌ای.
این برنامه سری و مخفیانه به پیش میرفت و تخمین زده میشه شروعش در اوایل دهه ۱۳۶۰ بوده باشه، یعنی احتمالا بین سالهای ۱۳۶۰ تا ۱۳۶۲ یا ۱۳۶۳.
این برنامه در طول دو دهه بعدی به صورت مخفیانه جلو رفت که از جمله شامل خرید مخفیانه و غیر رسمی تجهیزات و دانش فنی از برخی کشورهای خارجی هم میشد، که یکی شون پاکستان بود. در پاکستان قبلا شخصی به نام عبدالقدیرخان با دزدیدن اطلاعات و نقشه‌ها و دانش فنی سانتریفیوژها از محل کارش در یک شرکت هلندی، به دستیابی پاکستان به بمب اتمی کمک کرده بود و جمهوری اسلامی ظاهرا تونست که مقداری اطلاعات ذی قیمت رو از این دزد موسوم به دانشمند اتمی تحویل بگیره.
در سال ۱۳۸۱بود که برنامه هسته ای ایران و وجود سایتهایی مثل نطنز و اراک لو رفت و این در حالی بود که افکار عمومی همیشه فکر میکرد که تمام تحقیقات اتمی جمهوری اسلامی علنی و بر روی نیروگاه اتمی بوشهر متمرکزه. برداشت افکار عمومی این بود که جمهوری اسلامی داره توی نیروگاه اتمی بوشهر بر روی تولید برق از انرژی هسته ای کار میکنه. نمیدونست آخوندها دارن توی اراک کیک زرد درست میکنند و توی نطنز اورانیوم غنی میکنند!
ایران از زمان محمدرضا شاه، عضو معاهده منع گسترش سلاح‌های هسته‌ای (ان پی تی) بود و جمهوری اسلامی بعد از به قدرت رسیدنش هیچ‌وقت جرات نکرد از این پیمان خارج بشه. بعد از لو رفتن برنامه هسته‌ای جمهوری اسلامی در سال ۱۳۸۱، چون ایران عضو ان پی تی بود، جامعه بین‌المللی از ایران خواست که فعالیت‌های هسته‌ای‌اش را شفاف کنه، و به آژانس بین‌المللی انرژی اتمی اجازه بازرسی و تحقیقات گسترده بده. اما جمهوری اسلامی با شعار تکراری و پوچ «انرژی هسته‌ای حق مسلم ماست»، از انجام بسیاری از این تعهدات شانه خالی کرد.
نتیجه این بی‌توجهی، اعمال تحریم‌های گسترده اقتصادی و تجاری و تصویب چندین قطعنامه علیه ایران در شورای امنیت سازمان ملل بود.
درسال ۱۳۹۴ و در زمان دوره ریاست جمهوری حسن روحانی، جمهوری اسلامی برای کاهش فشارها تن به امضای قرارداد برجام داد، که البته زیر آبی رفتن ها و مخفی کاری هاش، همچنان ادامه پیدا کرد تا اینکه به این نقطه ای رسیدیم که الان در اون قرار داریم؛ یعنی روزشمار اجرای مکانیزم ماشه.
اگر به سیر طبیعی وقایع و روند پیشرفت مخفیانه برنامه هسته ای جمهوری اسلامی که در بالا مختصر توضیح دادم یه نگاهی داشته باشیم، خیلی ساده متوجه میشیم که خواست جامعه بین الملل از جمهوری اسلامی در واقع اصلا چیز غیر منطقی ای نیست. بر خلاف ادعای جمهوری اسلامی، جامعه بین الملل زورگویی نمیکنه. جامعه بین الملل حرفش خیلی ساده و مشخصه و اون، اینه که شما یا عضو معاهده پیمان منع گسترش که امضا کرده ای، هستی یا نیستی. اگر نیستی، خب بگو و آماده تبعاتش باش، و اگر هستی هم که این عضویت الزاماتی داره و این الزامات واسه همه اعضای دیگر هم هست؛ یعنی نه فقط ایران، بلکه سایر کشورهای عضو هم موظف به رعایت پروتکل های این معاهده هستند.
واقعا آیا مضحک نیست که سایر کشورهای عضو ان پی تی که تعدادی شون کشورهای مطرحی هستند، دنبال بمب اتم ساختن نیستند ولی جمهوری اسلامی با این اقتصاد داغون و با این وجهه بین المللی بسیار خراب و با این سطح گسترده از نارضایتی ها در داخل کشور، همیشه فکر کرده میتونه بچه زرنگ جامعه بین الملل باشه و در حالی که پز میده که مخالف سلاح اتمی هست، یواشکی بمب اتمی هم بسازه؟
همونطوری که گفتم، بعضی از کشورهای عضو ان پی تی کشورهای خیلی مهمی هستند ولی با این وجود بمب اتمی ندارند. به عنوان مثال:
- ژاپن – پنجمین اقتصاد بزرگ جهان، ولی سلاح هسته‌ای ندارد.
- آلمان – قدرت اقتصادی و صنعتی بزرگ اروپا، سومین اقتصاد بزرگ جهان، ولی سلاح هسته‌ای ندارد.
- کانادا – اقتصاد پیشرفته و عضو مهم ناتو، ولی سلاح هسته‌ای ندارد.
- استرالیا – منابع طبیعی زیاد و نقش استراتژیک در آسیا اقیانوسیه، ولی سلاح هسته‌ای ندارد.
- کره جنوبی – قدرت اقتصادی شرق آسیا، ولی سلاح هسته‌ای ندارد.
از کشورهای دیگه که عضو هستند و سلاح هسته ای ندارند، میتونم ایتالیا، اسپانیا، هلند، سوید و نروژ رو نام ببرم.
در واقع، به غیر از پنج کشور هسته ای عضو ان پی تی (یعنی آمریکا، روسیه، چین، فرانسه و بریتانیا که پنج عضو دایم شورای امنیت هم هستند)، بقیه اعضایش، بمب اتمی ندارند. ۱۹۱ کشور عضو این عهدنامه اند. اون پنج کشور هم که سلاح هسته ای دارند، پیش از ژانویه ۱۹۶۷ سلاح هسته‌ای شون رو آزمایش کرده بودند.
جمهوری اسلامی دایما نقش قربانی رو بازی میکنه و خودش رو مظلوم جلوه میده. میگه که دارن بهش زور میگن. آخه واقعا کجای این خواست جامعه بین الملل غیر منطقی و حرف زوره؟ همون قانونی که ایران باید رعایت کنه، همون رو هم ایتالیا باید رعایت کنه و همون رو هم کره جنوبی باید رعایت کنه.
اگر بر فرض محال، روزی دولت در کشوری مثل اسپانیا بخواد کله شقی کنه و به طور مخفیانه دنیال ساخت سلاح اتمی بره، حتما با اون کشور هم همین برخورد صورت خواهد گرفت. صد البته که این اتفاق احتمال رخ دادن اش در حد صفره. چون اسپانیا حکومتی دموکراتیک داره و اولین قطعنامه که صادر بشه و اولین تحریم که اعمال باشه، مردم دولت رو مثل آب خوردن تغییر خواهند داد و اجازه نخواهند داد که زندگی شون بیخود و بیجهت مختل بشه.
اگر کشور دیگه ای بخواد مثل جمهوری اسلامی مخفیانه دنبال ساخت بمب اتم بره، خیلی خیلی بعیده اون کشور یک حکومت دموکراتیک داشته باشه. چون همونطور که گفتم با اولین فشار تحریم و قطعنامه، مردم دولت رو و سیاستهاش رو وادار به تغییر خواهند کرد.
ایتالیا و اسپانیا و نروژ هم اگر روزی بخوان مخفیانه بمب بسازن، به احتمال خیلی خیلی خیلی زیاد، اول بایستی نوع حکومتشون تغییر کرده باشه؛ مثلا از طریق کودتای شبانه، که اون هم فرض محال به نظر میاد. ولی فرض محال، محال نیست. فرض کنیم چنین اتفاقی افتاد. فرض کنیم یک گروهی مثلا در کشور هلند کودتا کنند و حکومت رو به دست بگیرند. بعدش یواشکی به سمت ساخت بمب اتمی برن. جامعه بین الملل مشابه برخوردی که با جمهوری اسلامی داره رو با اون کشور صورت خواهد داد، چون عضویت در پیمان ها الزاماتی داره. در اون صورت آیا مسخره نخواهد بود اگر حکومت اون کشور ادعا کنه دارند بهش زور میگن؟؟
آخوندهایی که به مدت نزدیک به نیم قرنه که خون مردم ایران رو توی شیشه کرده اند، و با زورگویی و سرکوب و ایجاد خفقان به حکومتشون ادامه داده اند، دادشون بلنده که دارند بهشون زورمیگن. من واقعا نمیدونم، آیا اینها خودشون هم به حرفهایی که میزنند باور دارن. آیا واقعا فکر میکنن که مظلوم و قربانی هستند؟
واقعا خیلی سخت میشه این شارلاتانیزم آخوندی رو مشاهده کرد و خشمگین نشد!
